I'm coming homeee!
2 augustus 2014 - Frankfurt - Flughafen, Duitsland
Jaaa op het vliegveld nu. Weet nog niet wanneer ik het kan uploaden maar ben nog in Namibië als ik dit schrijf in elk geval haha. Het zit erop!
De laatste week in Opuwo was een beetje saai. Veel van hetzelfde.
Wat opviel voor iedereen was de enorme ondankbaarheid van de bevolking. Er wordt nooit dankjewel gezegd, of alsjeblieft, maar het is meestal: give me that, or: give me more. Erg bizar. Als we naar de basketball training liepen met onze basketballs, waren er altijd een paar kinderen die zeiden: give me the basketball. Give me the basketball. Give me the basketball. Of je loopt op straat en het is van: give me money. Ik bedoel, je kan op z'n minst 'please' zeggen toch? En als je wel wat gaf, dan is het van: I want more. Give me more. Halloooo, volgende keer geef ik wel niks meer! Erg demotiverend. Af en toe was ik het zat en schreeuwde ik terug haha, zal wel schrikken geweest zijn.
Op vrijdag hadden we de laatste basketball training en dat was heel leuk. We hadden wat koude drankjes meegenomen zodat iedereen ook wat kon drinken, waar ze erg blij mee waren (denk ik, ze zeiden geen dankjewel, maar dronken het wel snel op.. )
Op zondag was de 'farewell-braai', soort afscheids bbq in Opuwo. We mochten allemaal wat mensen uitnodigen, er zouden wat speeches en optredens zijn, en lekker eten. Het zou om 6 uur beginnen, maar ik denk dat de eerste gasten om half 8 binnen kwamen druppelen (haat aan de African time). Na een tijdje begonnen we dan echt en iedereen die wat wou zeggen mocht wat zeggen. Het was een beetje ongemakkelijk in het begin, maar daarna was het eigenlijk best wel leuk. Mensen lieten weten dat ze ons waardeerden en er werd vooral veel gezegd over basketball, wat mij en Becci eigenlijk een beetje verbaasden. De één na de ander zei dat ze basketball zo leuk vonden en dat ze blij waren met het opgeknapte veld. We waren een beetje overrompelt, maar ook wel een beetje een kippenvel momentje. We waren niet van plan om iets te zeggen, maar gingen uiteindelijk toch naar voren. Becci bedankte iedereen en zei hoe bijzonder ze het vond, en ik had de kans om iets te zeggen wat al lang van binnen aan het borrelen was denk ik. Dat ik blij was dat ik een beetje van mijn basketball passie over kon geven aan anderen, en dat ik hoopte dat ze bleven basketballen. Een aantal jeugd die naar basketball waren gekomen staken hun hand op, soort respect gebaar. Erg bijzonder momentje. Later toen iedereen aan het eten was kwamen er nog wat mensen naar me toe. Wat meisjes zeiden dat ze een meisjes team op gingen zetten en dat ze zouden blijven basketballen. Één van de jongens liet iemand anders zien wat ie van me had geleerd en vertelde me later dat ik zijn idool was (super schattig).
Ik denk dat deze trip me veel rust heeft gegeven wat betreft basketball. Of in elk geval, zo voelt het nu, geen idee hoe het straks is als ik weer thuis ben natuurlijk. Heb me vaak afgevraagd of ik de juiste beslissing heb gemaakt om te stoppen met basketball, en waarschijnlijk zal ik het antwoord nooit vinden, en misschien begin ik wel weer op een dag. Maar ik heb me gerealiseerd hoe leuk en belangrijk het is om een beetje basketball aan andere te geven. Aan jeugd die er echt iets aan hebben, zoals ik dat vroeger ook had. Die ervan kunnen leren, die erdoor kunnen groeien, en waarvoor basketball een verschil kan maken in hun leven. Ik realiseerde me een paar jaar geleden al dat ik hier voldoening uit haalde toen we met het CTO op stage waren in Spanje en we clinics gaven aan basisscholen. Nu kon ik het zelf doen en het was best een bevestiging denk ik. Het geeft me wel een beetje rust.
Op maandag vertrokken we uit Opuwo en gingen we op weg naar Etosha National Park. We gingen gelijk het park in en we hebben vet veel dieren gezien, was echt heel cool! Vooral de olifanten en de giraffe vond ik heel vet om te zien. Maar eigenlijk alle andere ook haha. Alleen geen leeuwen gezien.. :(
De volgende dag gingen we weer op safari en werd ik super misselijk toen we een lecture hadden over het park. Na over de auto van mn professoren gekotst te hebben, de rest van de dag mijn bed in gegaan. Pffoee, in tijden niet zo ziek geweest. Toch nog gelukt in de laatste daagjes.
De volgende dag gingen we naar Windhoek, waar we nog een dag bleven en nu dan eindelijk naar huis! Yes!
See you soon.
De laatste week in Opuwo was een beetje saai. Veel van hetzelfde.
Wat opviel voor iedereen was de enorme ondankbaarheid van de bevolking. Er wordt nooit dankjewel gezegd, of alsjeblieft, maar het is meestal: give me that, or: give me more. Erg bizar. Als we naar de basketball training liepen met onze basketballs, waren er altijd een paar kinderen die zeiden: give me the basketball. Give me the basketball. Give me the basketball. Of je loopt op straat en het is van: give me money. Ik bedoel, je kan op z'n minst 'please' zeggen toch? En als je wel wat gaf, dan is het van: I want more. Give me more. Halloooo, volgende keer geef ik wel niks meer! Erg demotiverend. Af en toe was ik het zat en schreeuwde ik terug haha, zal wel schrikken geweest zijn.
Op vrijdag hadden we de laatste basketball training en dat was heel leuk. We hadden wat koude drankjes meegenomen zodat iedereen ook wat kon drinken, waar ze erg blij mee waren (denk ik, ze zeiden geen dankjewel, maar dronken het wel snel op.. )
Op zondag was de 'farewell-braai', soort afscheids bbq in Opuwo. We mochten allemaal wat mensen uitnodigen, er zouden wat speeches en optredens zijn, en lekker eten. Het zou om 6 uur beginnen, maar ik denk dat de eerste gasten om half 8 binnen kwamen druppelen (haat aan de African time). Na een tijdje begonnen we dan echt en iedereen die wat wou zeggen mocht wat zeggen. Het was een beetje ongemakkelijk in het begin, maar daarna was het eigenlijk best wel leuk. Mensen lieten weten dat ze ons waardeerden en er werd vooral veel gezegd over basketball, wat mij en Becci eigenlijk een beetje verbaasden. De één na de ander zei dat ze basketball zo leuk vonden en dat ze blij waren met het opgeknapte veld. We waren een beetje overrompelt, maar ook wel een beetje een kippenvel momentje. We waren niet van plan om iets te zeggen, maar gingen uiteindelijk toch naar voren. Becci bedankte iedereen en zei hoe bijzonder ze het vond, en ik had de kans om iets te zeggen wat al lang van binnen aan het borrelen was denk ik. Dat ik blij was dat ik een beetje van mijn basketball passie over kon geven aan anderen, en dat ik hoopte dat ze bleven basketballen. Een aantal jeugd die naar basketball waren gekomen staken hun hand op, soort respect gebaar. Erg bijzonder momentje. Later toen iedereen aan het eten was kwamen er nog wat mensen naar me toe. Wat meisjes zeiden dat ze een meisjes team op gingen zetten en dat ze zouden blijven basketballen. Één van de jongens liet iemand anders zien wat ie van me had geleerd en vertelde me later dat ik zijn idool was (super schattig).
Ik denk dat deze trip me veel rust heeft gegeven wat betreft basketball. Of in elk geval, zo voelt het nu, geen idee hoe het straks is als ik weer thuis ben natuurlijk. Heb me vaak afgevraagd of ik de juiste beslissing heb gemaakt om te stoppen met basketball, en waarschijnlijk zal ik het antwoord nooit vinden, en misschien begin ik wel weer op een dag. Maar ik heb me gerealiseerd hoe leuk en belangrijk het is om een beetje basketball aan andere te geven. Aan jeugd die er echt iets aan hebben, zoals ik dat vroeger ook had. Die ervan kunnen leren, die erdoor kunnen groeien, en waarvoor basketball een verschil kan maken in hun leven. Ik realiseerde me een paar jaar geleden al dat ik hier voldoening uit haalde toen we met het CTO op stage waren in Spanje en we clinics gaven aan basisscholen. Nu kon ik het zelf doen en het was best een bevestiging denk ik. Het geeft me wel een beetje rust.
Op maandag vertrokken we uit Opuwo en gingen we op weg naar Etosha National Park. We gingen gelijk het park in en we hebben vet veel dieren gezien, was echt heel cool! Vooral de olifanten en de giraffe vond ik heel vet om te zien. Maar eigenlijk alle andere ook haha. Alleen geen leeuwen gezien.. :(
De volgende dag gingen we weer op safari en werd ik super misselijk toen we een lecture hadden over het park. Na over de auto van mn professoren gekotst te hebben, de rest van de dag mijn bed in gegaan. Pffoee, in tijden niet zo ziek geweest. Toch nog gelukt in de laatste daagjes.
De volgende dag gingen we naar Windhoek, waar we nog een dag bleven en nu dan eindelijk naar huis! Yes!
See you soon.
