Week 1 in Opuwo doorstaan!

Week 1 in Opuwo zit erop. Heel wat meegemaakt deze week. Ik vind het heel bizar om hier te zijn, nu er zoveel gaande is in Europa, en vooral in Nederland, rondom de vliegtuigramp. Nogmaals, het is een heel andere wereld hier. Ik denk niet dat uberhaupt iemand hier weet dat er een vliegtuig is neergestort. Ze leven allemaal hun eigen leven, en dat Europa, dat is maar ver weg. Ik zit me er enorm over op te winden dat het mogelijk is, dat iemand het in zijn hoofd haalt, om 300 mensen uit de lucht te schieten. Bijzonder om te realiseren dat ik me van de week nog zit te verbazen over wat er hier allemaal gebeurd en ik me nu verbaas over wat er thuis gebeurd. Eigenlijk zijn mensen gewoon best wel raar. Niet alleen hier, maar gewoon overal.

Van de week werd een jongen uit mijn klas geslagen door de lerares met een stokje (soort van zweep effect denk ik), omdat ie niet stil was (sterker nog, hij probeerde mijn aandacht te krijgen vanaf de andere kant van de klas). Ik wist niet wat me overkwam. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik denk dat ik in Nederland waarschijnlijk opgesprongen was en had gezegd dat het belachelijk was en dat het niet kon, maar hier verbaasde het niemand. Ik zag de kinderen geen kick geven, het was de normaalste zaak van de wereld.
Na de les begon de lerares tegen me te praten en uit te leggen waarom ze de kinderen sloeg. Ze probeerde het een beetje goed te praten. Het was omdat ze niet opgevoed waren, het was door de discriminatie tussen de verschillende stammen, het was de afrikaanse cultuur etc etc. Ik vertelde haar dat het in onze cultuur een teken van zwakte is als je dingen niet op kan lossen met woorden, maar alleen met slaan. Ze reageerde hierop dat zij als zwak gezien werd als ze niet zou slaan. Ze bleef maar proberen me te overtuigen dat wat ze deed goed was en uiteindelijk heb ik ja geknikt en ben ik weggegaan. Met deze vrouw viel niet te praten. De rest van de dag was ik enorm gefrustreerd en teleurgesteld. Een paar lessen later kwamen we opnieuw bij haar in de klas terecht, en vroeg ze de kinderen wie zn schuld het was dat ze hun sloeg: haar schuld of jullie eigen schuld? Waarop de klas gezamelijk antwoordden dat het hun eigen fout was.
In de laatste les die dag kreeg ik de kans om zelf les te geven en ben ik met de leerlingen het gesprek aangegaan over slaan. Ik was erg opgelucht dat ik deze kans kreeg, al was het alleen maar om mijn verhaal kwijt te kunnen. Alles wat ik ze vertelde was een grote verrassing voor hun. "Huh, dus kinderen in Europa worden niet geslagen, maar gedragen zich niet altijd? Hoe kan dat? Hoe zorgen ze er daar voor dat kinderen luisteren dan?" Dat we dat met woorden oplosten was niet te bevatten. En ze vonden overigens dat het wel meeviel op school, thuis was het veel erger. Één van de meisjes zei vervolgens: ja, als je moeder je niet slaat dan houdt ze niet van je! Het is een totaal andere perceptie. Ze bleven maar vragen hoe kinderen in europa waren dan, als ze niet geslagen werden. En toen ik antwoordde dat alle kinderen in de wereld hetzelfde zijn en zih allemaal wel eens niet gedragen of luidruchtig zijn, konden ze hun oren niet geloven. Maar wij zijn toch Afrikanen?

De rest van de week verliep vrij rustig. Woensdag verliet de wiskunde leraar de klas nadat hij het gemaakte examen had uitgedeeld. Na een tijdje wachten had ik besloten om wat sommen uit te gaan leggen, aangezien ik geen enkele voldoende zag in de 3 tafelgroepjes waar ik dichtbij zat. Terwijl ik net begon, kwam de leraar binnen lopen, maar ik mocht doorgaan met uitleggen, wat super leuk was! Ik had het idee dat er echt een wereld openging voor de kinderen. De 'oooooooohs' en 'aaaaaahs' vlogen door de klas. Had de leraar dit dan nooit uitgelegd?
Op donderdag hadden ze 's middags examens en 's ochtends gewoon studie uren, dus ze zaten allemaal netjes in rijtjes te leren en mochten niet met elkaar praten. Één van de jongens vroeg of ik wilde helpen met wiskunde en later vroeg een meisje of ik haar engelse brief wilde lezen en corrigeren. Eigenlijk toen pas realiseerde ik hoe verschrikkelijk laag het niveau is. De jongen had moeite met optellen en aftellen. -5+3 was niet te begrijpen, want waar moest die -5 dan vanaf? Uiteindelijk heb ik een lijn voor hem getekend van -10 tot 10, zodat hij het met stapjes kon doen. Dat werkte wel goed! Het meisje dat de engelse brief aan me liet lezen, maakten veel fouten en ik had moeite met corrigeren omdat het er zoveel waren. Van: there is lot of trees, tot: youst (wat eigenlijk 'used' had moeten zijn). Het is duidelijk dat engels niet hun eerste taal is, aangezien ze in stammen zijn opgegroeid. Natuurlijk zijn het maar 2 leerlingen, maar in het algemeen word ik er niet heel vrolijk van. Na de binnenkomst van de directeur die ochtend bleek ook dat zeker de helft grade 8 al voor de 2e keer deed.
Er wordt gewoonweg heel slecht gepresteerd in de scholen in Opuwo. De meeste leerlingen zijn een paar jaar ouder dan dat ze zouden moeten zijn in die klas, aangezien ze al 2 of 3 klassen over hebben moeten doen. Soms komt het voor dat er maar 2 mensen in een klas slagen (van de 25 ofzo), en daadwerkelijk een diploma hebben. De rest moet van school, want je examenjaar mag je niet over doen. Ik vraag me af of ze het echt niet kunnen of dat er andere dingen meespelen. Het kan toch niet zo zijn dat het voor iedereen te moeilijk is? Het zijn confronterende dingen, en een leraar vertelde me dat veel kinderen thuis geen tijd meer hebben om te leren omdat ze hun familie moeten helpen, of dat ze de rest van de dag niks meer te eten hebben. Hoe graag ze het ook willen, hun leven lijkt niet echt om school te gaan. Traditie en familie is belangrijker.

Anyway, wat vrolijke praat nu: sinds dinsdag middag ben ik elke middag aan het basketballen op het veldje dichtbij de school. Een stuk beton met 2 baskets en voila. Erg leuke sfeer en de jongens vonden het natuurlijk enorm leuk dat er opeens 2 'white girls' op het veld stonden. En zo waren er opeens 25-30 jongeren bij het basketball veld. Becci en ik zijn bezig met ons project (we krijgen geld om te besteden aan een project dat we zelf mogen kiezen). We hebben besloten om het basketball veld op te knappen en basketball activiteiten te organiseren voor de jeugd. Dinsdag zal er een 'only-girls' training gegeven worden, aangezien meisjes niet basketballen hier. Basketball wordt gezien als een mannen sport, en ze durven niet mee te doen met de dominante jongens. Als ik meisjes vroeg of ze wilde basketballen, zeiden ze verlegen nee, en dat ze dat niet deden. Toen ik vertelde dat er een basketball training kwam voor alleen meisjes, stonden ze allemaal te springen en wilden ze zeker komen. Ben benieuwd naar de opkomst. Daarbij gaan we ook een basketball toernooi organiseren voor de jongens. Alle jongens spelen voor de fun, en hebben nog nooit in hun leven een echte wedstrijd gespeeld. Regels, dat vinden ze ook maar lastig, en de discussie of de bal nou uit is of niet kan soms 5 minuten duren. Hopelijk kunnen we met een toernooitje ervoor zorgen dat ze echt een beetje van het echte basketball kunnen proeven.
Vandaag hebben we de gaten in het veld op laten vullen met cement, alle lijnen op het veld kunnen verfen, en de baskets recht kunnen zetten. Het ziet er echt goed uit nu! Er waren wat leerlingen die ons hielpen met bezemen, verfen en opruimen, dus dat was super leuk. Dan hechten ze ook wat meer waarde aan het veld, omdat ze zelf hebben geholpen. Heel leuk! Echt basketball veld nu.

Vanavond naar een concert van de plaatselijke artiest 'bullets', en morgen naar Epupa falls, ben benieuwd!

Liefs